بسم الله الرحمن الرحیم
از رفیقش پرسید: در باره این حدیث که امام سجاد (علیه السلام) میفرماید: «إِذَا ذَبَحَ الْحَاجُّ کَانَ فَدَاهُ مِنَ النَّارِ؛[1]وقتی حاجی قربانی را ذبح کند در برابر آتش جهنم فدیه او خواهد بود»؛ بیشتر برایم توضیح بده.
گفت: میدانیم که قربانی کردن، یادگار حضرت ابراهیم (علی نبینا و آله وعلیه السلام) است. آن پیامبر خدا از پسر دوست داشتنیش گذشت و از امتحان الهی سربلند بیرون آمد؛ ما هم با تاسی از آن پیامبر خدا، با قربانی کردن، گویا از نفس خودمان می گذریم.
دوباره پرسید: بیشتر برایم توضیح بده. گفت: بگذار از قرآن برایت جوابش را بگویم.
هم برای حاجیها ــ که واجب است قربانی نمایند ـ و هم برای ما که خوب است در صورت توانایی قربانی کنیم؛ اصل مطلب ــ که با این قربانی نمودنها بدست می آید ــ نکته ی مهم تر دیگریست.
قرآن می فرماید: «لَن یَنَالَ اللَّهَ لحُومُهَا وَ لَا دِمَاؤُهَا وَ لَکِن یَنَالُهُ التَّقْوَى مِنکُمْ؛[حج/37]نه گوشتها و نه خونهاى آنها، هرگز به خدا نمىرسد. آنچه به او مىرسد، تقوا و پرهیزگارى شماست»
سپس برای رفیقش گفت: تقوا یعنی هر چه که خدا میگوید، و یکی از آنها قربانی کردن حجاج در مراسم حج، (وقربانیهای مستحبی ما) است ، ولی خدا از این گونه عبادتهای ما منظور بالاتری دارد و آن تقواست.
پی نوشتها
[1]بحار الانوار، چاپ بیروت، ج 96، ص288
برای مطالعه در مورد فلسفه ی قربانی و اقسام آن در اسلام، کلیک کنید
