بسم الله الرحمن الرحیم
با دوستان به طرف حوزه می رفتیم، دو سه جوان مشغول حمل میلگرد و آهن آلات بودند، با دو سه مرحله میلگردهای سنگین را برداشته و می گفتند: یک دو سه بردار...، به دوستم گفتم: ای کاش به جای لفظ بردار، بگویند: یا علی(علیه السلام)
دوستم گفت: لازم که نیست حتما بگویند، من هم گفتم: بله این طور است ولی (کاری به این جوانها نداریم) یک زمانی زبانها نسبت به گفتن یا علی، یا حسین(علیهم السلام) توفیق ندارند.
همانگونه که می گویند: امام رضا (علیه السلام) طلبید؛ همانگونه هم باید برای گفتن اسامی ائمه(علیهم السلام) آدم را طلبیده باشند.
نکته مهم: بعد از گذشت سالهایی(5الی 10 سال) انسان می بیند آمارها، نشان می دهند که چیزهایی از بین رفتند، چیزهایی ماندند ولی با یک تغییراتی و ...، گفتن اسامی ائمه(علیهم السلام) هم همین است.
بر فرض مثال در روایت داریم که مشورت با عاقل، توفیقی از خداست. «مُشَاوَرَةُ الْعَاقِلِ النَّاصِحِ یُمْنٌ وَ بَرَکَةٌ وَ رُشْدٌ وَ تَوْفِیقٌ مِنَ اللَّه» [1]
ترجمه: مشورت با عاقلِ خیرخواه، خجستگى، برکت، رشد و توفیقى از سوى خداست
وقتی که مشورت با انسان عاقل(غیر معصوم، و بکار بستن نظرات او) رشد و توفیق از طرف خداست، بی تردید گقتن نام معصومین ــ که حاکی از پیروی ما از آنان است؛ باید رشد و توفیق باشد.
در این ایام مبارک، که زبان خود را بیشتر به نام محمد و علی(صلوات الله علیه اجمعین) مترنم می کنیم؛ از خداوند می خواهیم که توفیق پیروی از آن بزرگواران را به همه شیعیان و ارادتمندانشان عطا فرماید، و مشکلات جامعه شیعه خودمان و شیعیان اقصی نقاط جهان، و همه مسلمین را حل بفرماید.
پی نوشتها
1ـــ تحف العقول، ابن شعبه حرانی(قرن4) ص398
