کوفی نبودن، مسئله این است

بسم الله الرحمن الرحیم

رفت مولامان علی، کوفه عزدار خود است
قدر این گوهر ندانست تا از که از دستش پرید [1]

مردم کوفه در همراهی با مولای خویش آنقدر سهل نگاری نمودند که حضرت فرمود:

«واللَّهِ، یُمِیتُ‏ القَلْبَ‏، ویَجْلِبُ الهَمَّ، ویُسَعِّرُ الأحزانَ، مِن اجتِماعِ هَؤُلاءِ عَلى باطِلِهم وتَفَرُّقِکُم عَن حَقِّکُم‏» [2]

ترجمه حدیث: بخدا هماهنگی آن قوم (معاویه و یارانش) با آنکه ناحقند، و پراکندگی شما با آنکه برحقید؛ دل را می میراند و اندوه را بسمت انسان می آورد.

جامعه اسلامی آنروز، قدر مولا علی (علیه السلام) را ندانستند، و چندی بعد گرفتار ظلم معاویه ها و یزیدها شدند.

حالا هم کسانی از نسل معاویه و یزید، بر سرنوشت مسلمانان چنگ زده و روی اربابان سلفی خود را سفید کرده اند.
بی تردید منشا همه اینها از به حاشیه راندن مکتب هل بیت (علیهم السلام) سرچشمه می گیرد.

اکثر کشورهای اسلامی با سیاست عربستان وهابی همخوانی دارند ومع الاسف با حمایت این کشور از تکفیریها، شاهد کشت و کشتار مسلمانان و قهقهه ی سردمداران کفر، و غارت منابع مسلمین بدست آنان (غارت منابع نفت و آثار باستانی که عوامل تکفیری آنها ــ تروریستهای داعشی و ...ــ به آنها می فروشند) هستیم.

در مقابل، ایران اسلامی علوی، بحمدالله از جایگاه مطلوب و منسجمی برخوردار است (مشکلاتی هم دارد).

 بی تردید امنیتی که امروز ایران دارد در سایه ولایت امیرالمومنین (علیه السلام) و تلاش و فداکاری مدافعان حرم و  درایت ولایت فقیه ــ که در راستای حکومت اهل بیت (علیهم السلام) است؛ می باشد.

اینها را باید قدر دانست.

پی نوشتها
1ــ شعری از خودم
2ــ مکاتیب الأئمة علیهم السلام ، احمدی میانجی/ ج‏2 / 109 /

برای مطالعه بیشتر در مورد کوفیان از نظر مولا علی (علیه السلام) کلیک کنید

فتنه ی جمل

بسم الله الرحن الرحیم
مقدمه
جریان فتنه در هر جایی وارد شود ، اهل آنجا را با چالش های روبرو می سازد، کسانی از این فتنه سربلند بیرون آمده و کسان دیگری زمین می خورند. در دوره ی حکومت امیرالمومنین (علیه السلام)، بعضی خواص که زمانی جزء یاران حضرت بودند؛ با همراهی عایشه همسر پیامبر، به جنگ مولا آمدند و فتنه ی عظیمی را بنیان نهادند.

فتنه همه را در بر می گیرد (گناکار و بی گناه)
کتاب آسمانی قرآن، ما را از سکوت در برابر فتنه (عافیت طلبی) باز می دارد. «وَ اتَّقُوا فِتْنَةً لا تُصیبَنَّ الَّذینَ ظَلَمُوا مِنْکُمْ خَاصَّةً وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدیدُ الْعِقابِ؛[انفال/25]و از عذابى [که نتیجه گناه، فساد، نزاع، اختلاف و ترک امر به معروف و نهى از منکر است‏] بپرهیزید، [عذابى‏] که فقط به ستمکاران از شما نمى‏رسد [بلکه وقتى نازل شود، همه را فرا مى‏گیرد، ستمکاران را به خاطر ستم و اهل ایمان را به سبب اختلاف و نزاع و ترک امر به معروف و نهى از منکر] و بدانید که خدا سخت کیفر است». [1]
تفسیر المیزان در این باره می نویسد: معناى آیه به تحذیر تمامى مسلمانان از سهل‏انگارى در امر اختلافات داخلى خواهد بود، چون این گونه اختلافات آنان را به تفرقه و اختلاف کلمه تهدید نموده و باعث مى‏شود که وحدت مسلمین به تشتت و چند دستگى مبدل شود، و معلوم است که در این صورت هر دسته که غالب شود زمام را به دست مى‏گیرد، و نیز معلوم است که این غلبه، غلبه فساد است نه غلبه کلمه حق و دین حنیف که خداوند تمامى مسلمانان را در آن شریک کرده. است. پس گو اینکه فتنه مختص به یک دسته است یعنى مختص به ستمکاران، و لیکن اثر سوء آن دامن‏گیر همه شده، و در اثر اختلاف همه دچار ذلت و مسکنت و هر بلا و تلخکامى دیگرى مى‏شوند، و همه در پیشگاه خداى تعالى مسئول مى‏گردند و خدا شدید العقاب است. [2]

زبیر که یکی از بانیان فتنه در جنگ جمل بود؛ در روز جنگ بعد از قرائت آیه ی فوق گفت: «وَ مَا أَحْسَبُ أَنِّی مِنْ أَهْلِهَا حَتَّى کَانَ الْیَوْمُ- لَقَدْ کُنْتُ‏ أَتَّقِیهَا وَ لَا أَعْلَمُ أَنِّی مِنْ أَهْلِهَا؛[2] و من گمان نمی کردم از اهل این آیه (اهل فتنه باشم) امروز فهمیدم که باید از این گفته پرهیز نمایم ولی با این وجود شک دارم آیا اهل این آیه هستم یا نه؟»
چنانکه می دانیم جنگ جمل باعث تفرقه و دودستگی در میان امت اسلام شد و عامل آن هم دلبستگی به مقامات دنیایی و منافع شخصی بود. طلحه و زبیر از اولین کسانی بودند که با حضرت علی (علیه السلام) بیعت نمودند ولی وقتی دیدند که آنها با عدل علی (علیه السلام) به مقام و جایگاهی که انتظارش را داشتند نمی رسند؛ دست به جنگ زدند.

نتیجه گیری
قرآن ما را از فتنه ی برحذر می دارد که علاوه بر ستمکاران و فتنه گران، دامن بقیه را هم خواهد گرفت. علاقه به منافع دنیایی و پست و جایگاه، باعث شد که طلحه و زبیر به بهانه ی خونخواهی خون عثمان، بر ضد خلیفه مسلمین یعنی علی (علیه السلام) وارد جنگ شوند

پی نوشتها
[1] ترجمه انصاریان، ص179
[2]ترجمه تفسیر المیزان،ج‏9، 64   
[3]تفسیر القمی / ج‏1 / 271