بسم الله الرحمن الرحیم
می گویند: چه خوش بی مهربانی هر دو سر بی، این حرف(شعر) زیبا همانگونه که دررابطه ی ما آدمیان با هم باید وجود داشته باشد؛ در رابطه ی بین ما و خدا و معصومین (علیهم السلام) هم باید وجود داشته باشد.
حضرت علی (علیه السلام) در کلامی گهربار می فرماید: «مَنْ أَرَادَ مِنْکُمْ أَنْ یَعْلَمَ کَیْفَ مَنْزِلَتُهُ عِنْدَ اللَّهِ فَلْیَنْظُرْ کَیْفَ مَنْزِلَةُ اللَّهِ مِنْهُ عِنْدَ الذُّنُوبِ کَذَلِکَ مَنْزِلَتُه؛[2] هر کس از شما که می خواهد جایگاه و منزلت خود را در نزد خداوند بداند، پس باید ببیند که جایگاه و منزلت خداوند در آن هنگام که به گناهی می رسد چگونه است. جایگاه او نزد خداوند تبارک و تعالی، به همان مقدار است که جایگاه خداوند در نزد او است».
البته ممکن است کسانی پیش خود فکر کنند که خدا ازآنها خیلی راضیست و صدها استدلال هم بیاورند مثل داعشیها ولی...
اصلا داعشیها با همین استدلالات دیگران را متقاعد و جذب می کنند، که خدا از عملکرد ما خیلی راضیست و ..
الغرض، می شود انسان با عملکرد بد هم فکر کند خدا از او راضی و خوشنود است ولی اگر به وجدانش مراجعه کند قطعا اینگونه نگوید.
خداوند می فرماید: «بَلِ الْانسَانُ عَلىَ نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ» آیه 14 سوره قیامت
ترجمه: بلکه انسان خود به وضع خویش بیناست(می داند آدم خوبی هست یا نه)
در آیه بعدش، می فرماید: « وَ لَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ» آیه 15 سوره قیامت
ترجمه: و هر چند [براى توجیه گناهانش] بهانهها بتراشد(مثل داعش)
سخن آخر اینکه: اگر انسان بخواهد جایگاه و ارزش حقیقی خود را پیش خدا بداند؛ باید نگاه کند که چقدر او برای خدا ارزش قائل است، البته نکات گفته شده با مراجعه با کتاب و سنت و وجدان حاصل می شود. نه هر نظر و طریقه ی ساختگی مثل صوفیه و داعش و ...
پی نوشتها
2ــ [2]. بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج10 ص 95.
