بسم الله الرحمن الرحیم
ضرب المثلی هست که می گوید: هر که بامش بیش، برفش بیشتر، این ضرب المثل در مورد کسیست که دارای امتیازاتیست و طبعا مسولیتها و گرفتاریهای خاص خودش را هم دارد.
دلبسستگی به مال دنیا
امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «مَنْ کَثُرَ اشْتِبَاکُهُ بِالدُّنْیَا، کَانَ أَشَدَّ لِحَسْرَتِهِ عِنْدَ فِرَاقِهَا؛[1] کسی که زیاد با دنیا گره خورده باشد حسرت و اندوهش هنگام جدایی از آن زیادتر خواهد بود».
نکته ی ضروری: نه عقل و نه شرع هیچکدام تایید نمی کنند که انسان به بهانه بی اعتنایی به دنیا، در پی تامین معاش زندگی نباشد و یا کم کاری کند . ...، انسان مسلمان باید اگر خداوند مالی و مکنتی به او عطا کرد؛ آن را آنگونه که خدا فرموده خرج کند یعنی مطابق شان خود از مال دنیا استفاده نموده و نسبت به خمس و زکات بی مبالات نباشد، در این صورت کسی نمی گوید: این مال دنیا بد است.
ولی متاسفانه دنیاگرایان به بهانه تامین امرار معاش زندگی، در دنیا غرق شده و بعضی آنها نه تنها از وجوهات شرعی غافلند بلکه بر ضد این شعائر هم جوسازی می نمایند، اینگونه دنیاگرایی و سرمایه داری بد است، نه صرف پول دار بودن
هر چه انسان در این دنیا نسبت به جمع پول حریص باشد؛ موقع فراق و جدایی از سرمایه و پولش، حسرتش بیشتر خواهد بود، چون تکیه اصلیش بر مال دنیا بوده و اینک هم آنرا از دست می دهد)، چه این فراق زمانی باشد که پولش را دزد میبرد و امثالهم، و چه زمانی که برای همیشه (موقع مرگ) با پول و سرمایه اش خداحافظی می کند.
هر چه انسان بیشتر توجهش بر خدا باشد؛ وقت از دست دادن مال دنیا، زیاد غصه نمی خورد، چون مال دنیا اعتباریست و آن دنیا سرای اصلیست.
سخن آخر
مال دنیا بد نیست و طرز استفاده از آن، و دلبستگی شدید به آن بد است.
امام صادق (علیه السلام) حسرت و اندوه را برای انسان دلبسته به دنیا، موقع جدایی از آن، بیان فرموده و به ما این پیام را می دهد که زیاد دلبسته دنیا نشوید.
پی نوشتها
الکافی (ط - الإسلامیة) / ج2 / 320
