بی‌بصیرتی و منفعت‌طلبی

بسم الله الرحمن الرحیم.

یکی از نکته‌هایی که باعث بی‌بصیرتی انسان شده و انسان را در دام گناه و تباهی انداخته، منفعت‌گرایی انسان‌هاست، منفعتی که متأسفانه باعث لغزش برخی از انسان‌هایی خوب هم می‌شود. اگر برای منفعت‌گرایی و بی‌بصیرتی، بخواهیم، مثالی بزنیم، باید از منفعت‌گرایی کوفیان بگوییم که در ابتدا خوب بودند ولی ...
امام حسین (علیه السلام) منفعت‌گرایی و بی‌بصیرتی کوفیان را در کربلا چنین بیان می‌کند: «إِنَّ النَّاسَ عَبِیدُ الدُّنْیَا وَ الدِّینُ لَعْقٌ‏ عَلَى‏ أَلْسِنَتِهِمْ‏  یَحُوطُونَهُ مَا دَرَّتْ مَعَایِشُهُمْ فَإِذَا مُحِّصُوا بِالْبَلَاءِ قَلَّ الدَّیَّانُونَ» [1]

مردم بنده دنیا هستند (منفعت‌گرایند) و دین لقلقه زبانشان است، تا هنگامی که مشکلی  نداشته باشند، حرف از دین و ایمان می‌زنند، ولی وقتی که سختی‌ها و مشکلات پدیدار شود، دینداران واقعی کمند.

این سخن ابا عبدالله (علیه السلام)، متوجه همه است؛ انسان‌هایی که مثبت و با ارزشند، اما وقتی که پای منافع به میان بیاید، می‌لغزند.

یک مثال : چه انسان‌های مثبت و درسخوانی، چونکه بصیرت و شناخت کافی از قضایا ندارند، گرفتار دوستان ناباب شده و زندگی خود را تباه می‌سازند (معتاد می‌شوند) برخی از اینها بدنبال منافع مادی و اموری از این قبیل، دنبال دوستان ناباب افتاده و آهسته آهسته گرفتار می‌شوند؛ اینها بصیرت کافی را ندارند که بعدها متوجه این موضوع می‌شوند.


پی‌نوشتها
1ــ تحف العقول ، ص245



کلمات کلیدی: منفعت‌طلبی، بی‌بصیرتی، کوفیان، امام حسین (ع)